Nevruz, güneşin koç burcuna girdiği 21 Mart’ta kutlanan, kış ayını uğurlama ve baharı karşılama bayramıdır.
Nevruz ile yeniden doğan ve coşkuyla yenilenen sadece doğa ve tabiat değildir. İnsan da bedenen ve ruhen kendini temizler ve yeniler; böylece duygular ve fikirler de yenilenir. Bu yüzden Nevruz, doğadaki dirilişle birlikte bir bayram sevincini ve coşkusunu yaşatmanın yanı sıra insana dair umutları ve dilekleri de temsil etmektedir.
Yalnız tabiat deyince ne anlıyoruz? Dışarıda sayısız şekilleriyle üzerimizde çeşitli izler bırakan bir tabiat vardır. Bir de ruhun hayatı olarak içimizde bulunan ve kendisini anlatmak için bütün kuvvetiyle çırpınan bir tabiat vardır. Her ikisi de tabiattır ve birbirinden ayrılmaz.

Tabiatın esas kanunu ferdin hayatındadır. Fakat bu hayat, ferdi de içine alan nev’in çerçevesine girer ve böylece yükselir. Sanat artık tesadüfi olanı değil, bağlı olanı göstermeye uğraşır. En yüksek gayesi, zaruriyi vermek, kanunların ruhunu sezdirmek olur. Böylece tabiat kanunları ortaya koyar, sanat da onu bize sezdirir. Goethe bu görüşü Yunan eserlerinden kazandığını söylemektedir: “Yüksek sanat eserleri, yüksek tabiat eserleri gibi zorlanmış ve tabiî kanunlara göre meydana getirilmişlerdir.”
Yaşadığımız Dünya saymakla bitmeyecek mükemmellikler ile donatılmış ve eşsiz bir düzen üzerine var edilmiştir. Peki, acaba insanoğlu Yaratıcının ona peşinen lütfettiği sayısız güzelliklerin ne kadar farkında olarak yaşamakta? Kaç kişi sofrasına konup kalkan yemeklerin birbirinden güzel kokulara ve tatlara sahip meyve ve sebzelerin gerçek kaynağının farkında? Allah’ın eşsiz sanatı ile bağrından fışkırırcasına çıkan sayısız nimetler…
Tabiat, o eşsiz ana; altın ve gümüşü yararsız, boş nesneler olarak çok derinlere gömmüş; oysa havayı, suyu, toprağı, iyi ve gerçekten yararlı olan her şeyi gözler önüne sermiştir.
Tabiata binlerce senedir boş yere ‘Tabiat ana’ denilmemiştir. Doğayı sahip olacağımız bir nesne olarak görürsek kadını da öyle görürüz. Tabiata ait olduğumuzu, tabiatla bir bütün olduğumuzu, birbirimizden olduğumuzu, özümüzde doğa olduğunu, doğadan olduğumuzu, şefkat kucağının doğa olduğunu, yedirip içtirenin doğa ana olduğunu bilirsek tabiata ihanetin, anamıza ihanet olduğunu rahatlıkla, tüm gerçekliğiyle ve en çarpıcı haliyle görürüz. Doğa ve kadın için en acı olan da budur. Kendilerine ihanetlerin en büyüğünü kendi canından, bedeninden, özünden kopanlar yapmıştır ve yapmaya devam etmektedirler.
Güneşin her batışı bir ölüm, her doğuşu bir diriliştir. Her gün tekrarlanan bu batış ve doğuş gösterileri, bize şu gerçeği fısıldar: “Ey insan! Tıpkı benim gibi sen de bir gün böyle batıp sonra tekrar doğacaksın, yani öleceksin ve dirileceksin.” Bu gerçeği unutturmamak için Rabbimiz her gün bu manzarayı bize seyrettiriyor.
Kışın, nice sineklerin kaybolması bir ölüm, baharla ortaya çıkması bir diriliştir. Kışın odun haline gelen ağaç için bu bir ölüm, baharla çiçek açıp meyve vermesi bir diriliştir. Tabiat, kendi diliyle haykırır: “Ey insan! Bir gün sen de böyle ölecek ve dirileceksin!”
“Gökten bereketli bir su indirdik. Kullara rızık olmak üzere onunla bahçeler, biçilecek taneli ekinler, küme küme tomurcukları olan hurma ağaçları yetiştirdik. O su ile ölü yeri dirilttik. İşte insanların diriltilmesi de böyledir.” (Kaf: 50/9-11)
Güzel Yaratıcının her şeyi güzel! Allah (c.c.)’ ın çirkini yok, O’nun her yarattığı güzel. Bakışlar güzel olunca çirkinler de güzel olur. Her bakışı anlamlı kılan güzel bakmaktır. Güzel bakan güzel görür. En güzellerin toplandığı ilkbahar ayrı bir güzel! Kalbe ilkbaharı yaşatmak ne güzel! Kalbe tesbihat ve zikirle ayrı bir diriliş getirmek, kalbi canlandırmak ilkbahara yaraşır bir heyecan.
Sevgiyle kalın…